22.10.2013 65 Rocznica smierci Slugi Bozego Kardynala Augusta Hlonda Prymasa Polski i zalozyciela Towarzystwa Chrystusowego

 22 października 2013 

65. rocznica śmierci 

Sługi Bożego kard. Augusta Hlonda – Prymasa Polski, 

syna ziemi śląskiej,

 założyciela Towarzystwa Chrystusowego

Piatek 25-10-2013
Godz.21:00 spotkanie modlitewne studentow w Rosario Plaza del Rosario 4
SERDECZNIE ZAPRASZAMY! !


Niedziela 27-10-2013

Godz. 18:00 Msza Swieta w Rosario, Valencia Cabañal, Plaza del Rosario 4 Serdecznie zapraszamy!

polecamy:  http://serwis.chrystusowcy.pl/

22 października 2013 

65. rocznica śmierci 

Sługi Bożego kard. Augusta Hlonda – Prymasa Polski, 

syna ziemi śląskiej,

 założyciela Towarzystwa Chrystusowego

Założyciel Towarzystwa Chrystusowego
sługa Boży kard. August Hlond (1881-1948)

założyciel Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, wielki syn rodziny salezjańskiej, pierwszy biskup diecezji śląskiej, metropolita Gniezna, Poznania i Warszawy, od czerwca 1926 roku Prymas Polski, prawdziwy mąż stanu i zatroskany pasterz naszego narodu, to jeden z najwybitniejszych hierarchów Kościoła w historii Polski.

Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej (łac. Societas Christi pro Emigrantibus Polonis; ang. Society of Christ Fathers), popularnie: chrystusowcy (SChr, TChr), jest zgromadzeniem zakonnym na prawach papieskich, którego członkami są kapłani i bracia, o ślubach prostych (członkowie składają śluby czasowe, a następnie wieczyste: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa).

 Zgromadzenie założył 8 września 1932 roku kard. August Hlond, Prymas Polski, przy dużym współudziale ks. Ignacego Posadzego (założyciel Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla) w Potulicach koło Nakła. Kard. A. Hlond przygotował też Konstytucje Zgromadzenia. Wspólnota otwarła własne seminarium duchowne oraz domy w Gnieźnie (1933), Poznaniu i Puszczykowie (1935), Dolsku (1937), a także wydawnictwo z zakładami poligraficznymi w Potulicach. Już w 1933 roku rozpoczęto wydawanie dwumiesięcznika poświęconego duszpasterstwu wśród Polaków na wychodźstwie pt. „Głos Seminarium Zagranicznego”, a od 1936 roku miesięcznika biblijno-liturgicznego pt. „Msza Święta”, następnie kwartalnika hagiograficznego pt. „Cześć Świętych Polskich”. Pierwsi chrystusowcy wyjechali do pracy duszpasterskiej wśród Polonii w 1937 roku do Paryża i Londynu, a w 1938 do Estonii. Liczba członków Zgromadzenia wzrosła w 1939 roku z 40 do 184.

 

 

Odsłonięcie tablicy ku czci kard. Augusta Hlonda na Jasnej Górze

26 pazdziernika 2013

W sobotę, 26 października 2013  o godz. 12.00 na Jasnej Górze 12 chrystusowców pod przewodnictwem przełożonego generalnego ks. Ryszarda Głowackiego wzięło udział we Mszy Świętej i odsłonięciu tablicy upamiętniającej Akt Poświęcenia Narodu Polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi, którego dokonał 8 września 1946 roku Sługa Boży kard. August Hlond. Tablicę ufundowały wspólnie dwa zgromadzenia zakonne związane z kard. Hlondem: salezjanie, do których należał Kardynał, oraz chrystusowcy, dla których jest on założycielem.
Tablica zastała umieszczona na dziedzińcu, przed wejściem do kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej obok wcześniejszych poświęconych bł. Janowi Pawłowi II i Słudze Bożemu kard. Stefanowi Wyszyńskiemu tworząc swoisty tryptyk: trzech wielkich Polaków, którzy prowadzili kościół w Ojczyźnie pod szczególną opieką Maryi.
Na wykonanej z brązu płycie o wymiarach 2 metry wysokości i 1,5 metra szerokości przedstawiono wizerunek Prymasa Hlonda wraz z jego biskupim zawołaniem i herbem oraz pełny tekst Aktu Poświęcenia. W prawym górnym rogu umieszczono herb Towarzystwa Chrystusowego, a na brzegu płyty z lewej strony u dołu wypisano nazwy fundatorów: salezjanie i chrystusowcy. Inicjatorem upamiętnienia w ten sposób wielkiego wydarzenia z duchowych dziejów Polski był nasz ksiądz generał Tomasz Sielicki wraz z przełożonymi czterech polskich inspektorii salezjańskich. Uroczystości jasnogórskie połączone z dziękczynieniem za peregrynację relikwii św. Jana Bosko organizowali księża salezjanie.
Jasnogórskim uroczystościom ku czci kard. Augusta Hlonda towarzyszy okolicznościowa wystawa w Wieczerniku pod tytułem: „Kardynał August Hlond - Prymas czasu narodowych wyborów” przygotowana z okazji trwającego na Śląsku  Roku Kard. Hlonda. Wystawę będzie można oglądać na Jasnej Górze do 4 listopada.

Śląskie uroczystości hlondowskie

W związku z przypadającą 22 października 65. rocznicą śmierci Sługi Bożego kard. Augusta Hlonda – Prymasa Polski, syna ziemi śląskiej, założyciela Towarzystwa Chrystusowego – i trwającym na Śląsku Rokiem kard. Hlonda w kilku miejscach odbyły się uroczystości związane z jego osobą. Brał w nich udział nasz historyk i archiwista ks. prof. UAM Bernard Kołodziej. 
Jego krótkie relacje na stronach :
 http://serwis.chrystusowcy.pl/kalendarium-wpis/slaskie-uroczystosci-hlondowskie/875 

Życie kard. Augusta Hlonda

---

AUGUST JÓZEF HLOND urodził się 5 lipca 1881 roku, w małej górnośląskiej wiosce Brzęczkowice. Był synem robotniczej rodziny. Rodzice jego - Jan i Maria z Imielów - wychowali w bogobojnej i pracowitej atmosferze ubogiego domu 12-cioro dzieci. Czworo z tej gromady poszło na służbę Bożą, wstępując w szeregi Salezjańskiego Zgromadzenia: Ignacy, August, Antoni i Klemens.

Młody August, w dwunastym roku swego życia wraz ze swoim starszym bratem, wyrywa się ze Śląska w daleki świat. Jedzie do Italii do Turynu, gdzie w jednym z zakładów wychowawczych, prowadzonych przez księży salezjanów a przeznaczonych na kształcenie i wychowanie polskiej młodzieży, zasiada w ławie szkolnej, budząc od samego początku podziw swoimi zdolnościami i pilnością. Postać i sława wielkiego cudotwórcy turyńskiego i niezrównanego wychowawcy młodzieży ks. Jana Bosko, porywa umysł i serce polskiego chłopca. W wieku lat 16-stu zaciąga się w szeregi duchownych synów Jana Bosko i zostaje salezjaninem.

Jako kleryk wysłany zostaje do Rzymu na studia. Na słynnym Uniwersytecie Papieskim "Gregorianum" kończy fakultet filozoficzny, zdobywając tytuł doktorski. W czasie studiów uniwersyteckich znajduje czas i na to, aby redagować miesięczne pismo w języku polskim p.t. "Wiadomości Salezjańskie".

Z Rzymu wraca do Polski. Pracuje początkowo jako nauczyciel i wychowawca młodzieży w salezjańskim zakładzie naukowym w Oświęcimiu. Później odbywa studia teologiczne, po ukończeniu których 23 września 1905 roku, otrzymuje święcenia kapłańskie w Krakowie, z rąk J.E. ks. bpa. Anatola Nowaka. Przez dwa następne lata uzupełnia swe studia z zakresu literatury polskiej na Uniwersytecie w Krakowie i we Lwowie.

W roku 1907 zakłada w Przemyślu nową placówkę salezjańską, którą przez przeciąg przeszło dwu lat kieruje z wielką umiejętnością. Z Przemyśla władza zakonna przeznacza go na dyrektora salezjańskiego zakładu wychowawczego w Wiedniu. W stolicy Austrii praca nowego dyrektora nie ogranicza się do czterech ścian powierzonej mu instytucji. Liczna Polonia wiedeńska zyskuje w młodym zakonniku polskim, wytrawnego przewodnika duchowego i gorliwego opiekuna. Po 10-ciu latach kierowania domem zakonnym, przełożeni powierzają ks. Augustowi Hlondowi niezmiernie odpowiedzialne stanowisko w hierarchii zgromadzenia, mianując go prowincjałem rozległej prowincji salezjańskiej, obejmującej: Austrię, Węgry i południowe Niemcy.

W Wiedniu w roku 1919, ma miejsce przypadkowe spotkanie i dłuższa rozmowa polskiego salezjanina z papieskim przedstawicielem Monsignorem Achille Ratti, będącym w przejeździe z Warszawy do Rzymu. Wtedy to właśnie nawiązana została nić serdecznej przyjaźni dwóch mężów, którzy po upływie zaledwie kilku lat, mieli odgrywać czołowe role w życiu Kościoła: jeden jako Papież, a drugi jako Prymas.

Mijają 3 lata od wiedeńskiego spotkania. Były nuncjusz papieski w Warszawie, zasiadający obecnie na tronie św. Piotra, jako Pius XI, składa na barki prowincjała Hlonda trud uporządkowania spraw kościelnych na Górnym Śląsku, mianując go 7 listopada 1922 roku administratorem apostolskim dla śląskiej ziemi. Ks. August Hlond na tym stanowisku wywiązał się z powierzonego mu zadania w całej pełni. To też, jako dowód uznania za znakomite osiągnięcia we wszystkich dziedzinach działalności kościelnej w przeciągu trzech lat, Rzym przysyła administratorowi Hlondowi nominację na biskupa śląskiego i oddaje mu w zarząd nowo utworzoną diecezję katowicką.

Pierwszym biskupem śląskim ks. Hlond został mianowany 14 grudnia 1925 roku. Sakrę biskupią z kolei otrzymał 3 stycznia 1926 roku, z rąk warszawskiego arcybiskupa kard. Aleksandra Kakowskiego. Okres pasterzowania pierwszego biskupa śląskiego był wiosną wspaniałego rozkwitu życia religijnego i zbawiennych inicjatyw kościelnych, które w krótkim czasie postawiły młodą diecezję w szeregu najlepiej zorganizowanych i prosperujących diecezji.

Nie długo jednak Śląsk cieszył się swym umiłowanym Arcypasterzem. Po 4-ch bowiem zaledwie latach od chwili przybycia na śląską ziemię, Biskup A. Hlond opuszcza najmłodszą diecezję odrodzonej Polski, aby na rozkaz Papieża objąć w swe pasterskie władanie najstarszą macierz kościelną, Stolicę Arcybiskupów Gnieźnieńsko-Poznańskich.

Po nominacji na arcybiskupa gnieźnieńsko-poznańskiego i Prymasa Polski, a datowanej 24 czerwca 1926 roku, na Zamku Warszawskim w rok później, wśród wspaniałego ceremoniału, odbył się symboliczny akt wręczenia kardynalskiego kapelusza, a tym samym na Kościół polski padł blask rzymskiej purpury, spływającej z ramion syna śląskiego robotnika, wyniesionego po szczeblach hierarchicznych godności, na sam szczyt kościelnego dostojeństwa w Rzeczypospolitej Polskiej.

Od roku 1926 do 1939 nie było wprost w dziejach polskiego Kościoła wydarzenia o większym znaczeniu, które by w jakiś sposób nie wiązało się z postacią Prymasa Hlonda. Jak żaden z jego poprzedników na Stolicy św. Wojciecha, wycisnął on niezatarte piętno swej potężnej indywidualności na życiu duchowym całego narodu, już to przez nowoczesność swych metod w ujmowaniu odwiecznych zagadnień, już to przez niezrównane bogactwo swych inicjatyw budzących podziw i uznanie u wszystkich. Pisał, porywające treścią i pięknem stylu, listy pasterskie. Organizował imponujące zjazdy i kongresy w Polsce. Reprezentował Papieża jako delegat w innych krajach. Wziął w czułą opiekę wielomilionową emigrację polską, stwarzając dla zaspokojenia jej potrzeb duchowych nowe zgromadzenie zakonne - Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej. Dał niebywały rozmach Akcji Katolickiej i katolickim sprawom socjalnym, wysuwającym się na czoło współczesnych zagadnień. Katolicki Uniwersytet Lubelski miał w nim oddanego protektora. Polityczne życie odrodzonego państwa Polskiego kształtował na niezniszczalnych zasadach ewangelicznych nakazów. Młodzież akademicką wiódł na wyżyny jej wzniosłego powołania, poprzez jasnogórskie ślubowania. Wołał i błagał o pomoc i ratunek dla biedaków dotkniętych klęską bezrobocia w okresie gospodarczego kryzysu. Atakował bez miłosierdzia raka masonerii, wżerającego się w żywy organizm narodu. Ostrzegał przewidująco przed zarazą bezbożnego totalizmu z zachodu i przed dżumą materialistycznego nihilizmu napierającego niczym groźna lawina ze wschodu.

Miał przedziwne wyczucie głębokich przemian i apokaliptycznych konfliktów znamionujących współczesne czasy. Gromił i mówił twarde słowa prawdy, gdy była tego potrzeba. Umiał jednocześnie krzepić i porywać serca polskie wizjami wielkiego posłannictwa Polski, której w rodzinie ludów chrześcijańskich przepowiadał przewodniczące miejsce. Swoją energią, pracowitością i zdumiewającą ruchliwością wywoływał podziw i uznanie. Był w ciągłym kontakcie ze Stolicą św. i ze swoimi kolegami-purpuratami innych narodowości. W Rzymie był jedną z najbardziej znanych i popularnych figur kolegium kardynalskiego. Prymas Polski był pionierem podniebnych lotów na polskich liniach lotniczych wtedy, kiedy żaden inny kardynał nie miał odwagi powierzyć swej purpury stalowym skrzydłom niepewnych latawców. Raz po raz lądował na lotniskach Italii, Francji, Austrii, Czechosłowacji, Węgier, Jugosławii, Anglii i Irlandii, udając się w te kraje w sprawach urzędowych i reprezentacyjnych. Miał też i swoje "hobby" prymasowskie w zamiłowaniu i uprawianiu muzyki. Próbował kunsztu kompozytorskiego i to z powodzeniem. Po trudach męczącej pracy oficjalnej, z upodobaniem kładł swe ręce na klawiaturze Bechsteina i kaskadami chopinowskich dźwięków wypełniał ciszę prymasowskich komnat. Tak było aż do września 1939 roku.

Wrześniowa burza wojenna była nie tylko tragedią dla Państwa i dla polskiego Kościoła, ale była też i osobistą tragedią Prymasa Hlonda. Z chwilą wybuchu wojny na prośbę głowy Państwa udaje się do stolicy, aby wziąć udział w naradach w związku ze zbrodniczym napadem na Polskę. Błyskawiczne zajęcie Poznania przez najeźdźcę, zamknęło mu powrót do jego archidiecezji. Od tej chwili, rozpoczyna się wygnańcza martyrologia Prymasa Polski.

Następują dni tułaczki po kraju pod obstrzałem wrogich ataków. Za radą i naleganiem ludzi mu oddanych i wysoko postawionych, wyraża zgodę na podjęcie się roli obrońcy sponiewieranego tak straszliwie narodu przed opinią świata u boku papieża Piusa XII, i w konsekwencji decyduje się na wyjazd do Rzymu. Niezależnie od wszystkich korzyści, jakie sprawie Polski i prześladowanego Kościoła polskiego przyniósł pobyt Prymasa zagranicą, osobiście był to jednak najbardziej bolesny cierń, jaki ranił serce dostojnego Arcypasterza przez wszystkie lata wojennego tułactwa wśród obcych.

Z Rzymu na watykańskiej fali radiowej rozbrzmiewa po obu półkulach głos Prymasa Polski, upominającego się o prawa i sprawiedliwość dla napadniętego narodu, zadającego kłam fałszywej propagandzie i podającego światu do wiadomości listę zbrodni dokonanych na polskim narodzie. Jego słynny raport o sytuacji i prześladowaniu Kościoła w Polsce obiega cały świat cywilizowany, wywołując odruch powszechnego oburzenia. W przeddzień wojny Italii z Aliantami kardynał Hlond opuszcza Rzym i osiada we Francji w Lourdes. Przez trzy lata na klęczkach u stóp Niepokalanej, wypraszał dla umęczonego narodu zmiłowanie Boże i ukrócenie bez umiaru cierpień. Sam niepocieszony i ze wszystkiego ogołocony, rodaków garnących się tłumnie do niego, pocieszał dobrym słowem i wspierał ostatnim groszem. Z Lourdes na rozkaz okupanta przenosi się W zacisze benedyktyńskiego klasztoru w Sabaudii, wówczas przez Włochy okupowanej, do miejscowości Hautcombe. Niespodziewanie, po kilku miesiącach Gestapo wywozi go z Hautcombe do Paryża. Dwa miesiące żyje pod ścisłym dozorem policyjnym, w zupełnej izolacji od najbliższych osób, przerywanej jedynie ciągłymi wizytami hitlerowskich wysłanników, nakłaniających trzymanego pod strażą Kardynała do kolaboracji z okupantem i stworzenia wspólnego frontu anty-sowieckiego. Godnie i twardo odpierał Prymas Polski te kolaboracyjne pokusy twierdząc, że "tylko wolna Polska może pertraktować i wchodzić w układy ze swoimi sąsiadami". Z Paryża Prymas zostaje wywieziony do Bar-le-Duc w Normandii, a następnie do miejscowości Wiedenbruck we Westfalii, stale będąc otoczony policyjnym nadzorem.

Nadchodzi wreszcie Wielkanoc roku 1945. Wojska amerykańskie niespodziewanym manewrem odcinają miejsce w którym przetrzymywano Prymasa Polski. Dowódca amerykańskiego oddziału wpada do mieszkania Kardynała z okrzykiem: "America brings you freedom, Your Eminence!" i oddaje żołnierski salut Purpuratowi, w którego oczach w ten poranek wielkanocny, po raz pierwszy od tylu lat zabłysły łzy radości. Na pokładzie wojskowych samolotów, oddanych przez amerykańskie dowództwo do dyspozycji uwolnionego Prymasa, kardynał Hlond leci najpierw do Paryża, skąd bezzwłocznie udaje się do Rzymu. Nie długo jednak tym razem bawi w Wiecznym Mieście. Pali go gorączka powrotu do kraju, do swej ukochanej owczarni. Nie pomogły usilne nalegania, aby pozostał za granicą i objął duchowe przewodnictwo nad emigracją. Opatrzony przez Papieża pełnomocnictwami wyjątkowymi, które nie miały precedensu w dziejach polskiego Kościoła, w lipcu 1945 roku, Prymas Polski staje na rodzinnej ziemi. Powrót Prymasa elektryzuje katolickie społeczeństwo polskie. Gdziekolwiek się jawi, witają go nieprzebrane tłumy, wśród niebywałego uniesienia i wzruszenia.

Niełatwe miał zadanie Prymas Hlond do spełnienia w Kraju, przez który przewaliła się pożoga wojenna. Szkody zarówno materialne jak i duchowe zadane polskiemu Kościołowi były nie powetowane. Kardynał Hlond czuje jednak w sobie na tyle sił i zapału aby podjąć zadanie rekonstrukcji materialnej i duchowej, a jednocześnie aby stawić czoło nowym trudnościom i niebezpieczeństwom, jakie wyłoniły się w Polsce powojennej. Nie brakło mu sił i odwagi do spełnienia olbrzymiego zadania. Brakło mu jeno żywota, aby dzieło dokończyć, bo tylko 3 lata trudził się dla sprawy Bożej i swego ludu, po powrocie do Ojczyzny. Ale te trzy lata wypełnił ogromem dokonań na miarę historyczną. Urządził przede wszystkim administracyjne sprawy kościelne na odzyskanych Ziemiach Zachodnich, tworząc pięć apostolskich wikariatów i pokrywając cały ten obszar siecią jednostek parafialnych. Tytuł Prymasa związał ze stolicą Państwa Polskiego, przenosząc siedzibę prymasowską z Poznania do Warszawy, sam stając na czele tej metropolii jako arcybiskup warszawsko-gnieźnieński. W uroczystość Wniebowstąpienia dnia 30 maja 1946 roku, Warszawa przeżywała swój historyczny dzień kiedy witała pośród swych ruin swojego pierwszego Prymasa, odbywającego swój ingres na osieroconą od kilku lat stolicę arcybiskupią. Aby ożywić wiarę i pobożność ludu polskiego, kardynał Hlond rzucił hasło poświęcenia całego Narodu Niepokalanemu Sercu Marii. W samą uroczystość Narodzenia Najśw. Marii Panny, we wrześniu 1946 roku, Prymas Polski otoczony całym episkopatem i półmilionową rzeszą pielgrzymów, oddawał w uroczystym akcie poświęcenia całą Polskę w macierzyńską opiekę Królowej Nieba. Kardynał Hlond stwarza specjalną radę prymasowską której powierza troskę o zbieranie funduszów na cel odbudowy zniszczonych przez wojnę świątyń z katedrą warszawską na czele. Był niestrudzony w wizytowaniu parafii i instytucji kościelnych. Głosił słowo boże i udzielał się z konferencjami na każde zawołanie. Nade wszystko, bronił nieustraszenie praw Kościoła i nieustannie odpierał ataki miotane z bezprzykładną zuchwałością na panującego Papieża.

Przez trzy lata stał w ogniu walki nieustępliwej o miejsce dla Boga w Narodzie, na którym położył się złowrogi cień bezbożnego materializmu. Wyznając ewangeliczne wskazanie, że "więcej należy słuchać Boga niż ludzi," nie lękał się stanąć oko w oko z tymi, co byli wyznawcami i oficjalnymi przedstawicielami przeciwnych poglądów a które on w swych listach pasterskich, tak bezwzględnie smagał i potępiał. Pod tym względem był nieustraszony, rzec by można, aż do zuchwalstwa.

Padł jak żołnierz na posterunku niespodziewanie i w pełni swej działalności i walki o Chrystusowe jutro w Narodzie polskim. Prymas Hlond był jednym z tych, co stwierdzili prawdziwość odwiecznie powtarzanych słów, że "próbą wielkości jest śmierć". Powalony nagłą niemocą, wśród niewypowiedzianych boleści umierał pogodnie, po prymasowsku, z uśmiechem. Nie bał się ludzi za życia, nie znał trwogi przed śmiercią. Gdy innym zabiegały oczy łzami, konający Prymas dla bezradnych lekarzy i niepocieszonych świadków jego agonii, miał słowa pociechy iskrzące się humorem. Po walkach i trudach prymasowskiego żywota, zamykał spokojnie swe oczy wierząc głęboko, że "Pan Bóg wciągnie go przemocą za uszy do nieba".

Z Polską żegnał się wzruszającym wyznaniem swej synowskiej miłości dla niej. "Zawsze kochałem Polskę i będę się w niebie za nią modlił".

Zmarł 22 października 1948 roku, przeżywszy lat 67, w tym 25 lat w zgromadzeniu salezjańskim, 21 w kapłaństwie, 22 w biskupstwie, i 21 lat jako Kardynał Rzymskiego Kościoła. W ruinach warszawskiej katedry ciało Prymasa Hlonda złożono na wieczny spoczynek. Taka była Jego ostatnia wola.

A. Słomka, Rys biograficzny kardynała A. Hlonda,
w: August kardynał Hlond, Na straży sumienia Narodu.
Wybór pism i przemówień, Warszawa 1999, s. IX-XV.

 zródlo:
http://www.patrimonium.chrystusowcy.pl/kandydaci-na-oltarze/sluga-bozy-kard-august-hlond/zyciorys/#.Um0kaBAweQc

Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny

---

"Boski Nauczyciel doskonałości i jej wzór, Jezus Chrystus, który z Ojcem i Duchem Świętym jest czczony jako 'jedyny święty', umiłował Kościół jako Oblubienicę, a nawet siebie samego zań wydał, aby go uświęcić i swoją chwałą dodać mu blasku. Tak więc pozostawił wszystkim swoim uczniom przykazanie, by naśladowali doskonałość Ojca, na wszystkich zesłał Ducha Świętego, który ich wewnętrznie pobudza, aby miłowali Boga z całego serca i aby siebie wzajemnie tak miłowali, jak On ich umiłował. Uczniowie Chrystusa - jak nas poucza Sobór Watykański II - nie ze względu na swoje czyny, lecz według postanowienia i łaski Jego powołani i usprawiedliwieni w Panu Jezusie, w chrzcie wiary stali się prawdziwymi synami Bożymi i uczestnikami natury Bożej, a przez to rzeczywiście świętymi.

Spośród nich wybiera Bóg w każdym okresie wielu, którzy przykład Chrystusa najbardziej naśladują i przelewają krew lub praktykując heroiczne cnoty dają wspaniałe świadectwo Królestwu Niebieskiemu.

Kościół zaś, od pierwszych wieków chrześcijaństwa, zawsze wierzył w to, że Apostołowie i Męczennicy są ściśle złączeni z nami w Chrystusie, okazywał im szczególna cześć razem z błogosławioną Dziewicą Maryją i świętymi Aniołami oraz pobożnie wzywał ich wstawiennictwa i pomocy. Do nich niebawem zostali dołączeni także inni, którzy szczególniej naśladowali dziewictwo i ubóstwo Chrystusa, a wreszcie i ci, których bardzo wyraźne praktykowanie cnót chrześcijańskich i boskie charyzmaty polecały pobożnej czci i naśladowaniu wiernych.

Gdy bowiem przyglądamy się życiu tych, którzy wiernie naśladowali Chrystusa, otrzymujemy nową motywację i pobudkę do szukania przyszłego Miasta i poznajemy najpełniej drogę, po której wśród zmienności świata, stosownie do stanu i warunków każdemu z nas właściwych, możemy dojść do doskonałego zjednoczenia z Chrystusem, czyli do świętości. Bez wątpienia, mając tak wielu świadków przez których Bóg ukazuje swoją obecność i do nas przemawia, jesteśmy pociągani z wielką mocą do osiągnięcia Jego Królestwa.

Stolica Apostolska, przyjmując te znaki i głos swego Pana z największą czcią i uległością od niepamiętnych czasów, z powodu doniosłości powierzonej sobie misji nauczania, uświęcania i kierowania Ludem Bożym, proponuje wiernym, by naśladowali, czcili i wzywali postacie mężczyzn i kobiet, które odznaczały się miłością i innymi cnotami ewangelicznymi i, po przeprowadzeniu należnych badań, ogłasza ich uroczystym aktem kanonizacji świętymi. (...)".

Jan Paweł II, Konstytucja Apostolska "Divinus perfectionis Magister",

                                                                                                                                                       Rzym 25 stycznia 1983

Wszyscy, którzy otrzymali jakieś szczególne łaski od Boga za wstawiennictwem sługi Bożego kard. Augusta Hlonda, mogą wpisywać swoje podziękowania w poniższym formularzu. Wpis taki pojawi się od razu na poniższej stronie.

Wszelkie informacje na temat otrzymanych łask prosimy także o przysyłanie na adres Ośrodka Postulatorskiego:
(pocztą: ul. Panny Marii 4, 60-962 Poznań; na skrzynkę mailową: postulator@chrystusowcy.pl).

.

Kalendarium życia kard. Augusta

---

1881

5 lipca - dzień urodzenia w Brzęczkowicach, dzielnicy Mysłowic; syn Jan, dróżnika kolejowego i Marii Imiela.
10 lipca - Chrzest w kościele parafialnym p.w. NMP w Mysłowicach, z rąk proboszcza ks. Edwarda Klemmanna. Otrzymał imiona August Józef. Rodzice chrzestni: Jan Sorek i Maria Cieślik.

1887kwiecień - rozpoczyna naukę w szkole podstawowej w Zawodziu, później w Chorzowie i Brzezince.

1893
kwiecień - wstępuje do gimnazjum w Mysłowicach; pierwsza Komunia św. w kościele parafialnym.7 lipca - opuszcza gimnazjum w Mysłowicach.26 październik - przyjeżdża wraz ze starszym bratem Ignacym do zakładów salezjańskich w Valsalice pod Turynem, gdzie rozpoczyna pierwszą klasę gimnazjum pod kierunkiem ks. W. Grobelnego.

18941 sierpnia - udaje się z liczną grupą polskiej młodzieży do Lombriasco, gdzie kończy czwartą klasę gimnazjum.

1895
18 sierpnia - przyjmuje z rąk bpa Jakuba Costamagna, misjonarza salezjańskiego, sakrament bierzmowania; przyjmuje imię Tomasz.

189613 października - wstępuje do Towarzystwa salezjańskiego.12 listopada - otrzymuje sutannę zakonną z rąk bł. Michała Rua, przełożonego generalnego Towarzystwa Salezjańskiego.

18973 października - składa na ręce bł. Ks. Michała Rua wieczyste śluby zakonne; później wyjeżdża na studia do Rzymu.

190010 lipca - otrzymuje doktorat z filozofii na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.wrzesień - przyjeżdża do Oświęcimia i roli wychowawcy i nauczyciela.

1904
15 września - składa egzamin maturalny w Szóstym Cesarsko-Królewskim gimnazjum we Lwowie.17 grudnia - otrzymuje z rąk bpa Anatola Nowaka tonsurę i niższe święcenia.

1905
18 marca - otrzymuje z rąk bpa Anatola Nowaka święcenia subdiakonatu w kościele Nawrócenia św. Pawła na Stradomiu w Krakowie.12 czerwiec - zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.9 lipca - przyjmuje z rąk bpa Anatola Nowaka święcenia diakonatu w katedrze wawelskiej w Krakowie.23 września - przyjmuje z rąk bpa Anatola Nowaka w kościele Sióstr Wizytek w Krakowie święcenia kapłańskie.24 października - wyjeżdża do Krakowa i obejmuje funkcję kapelana Schroniska im. Księcia Lubomirskiego.

190726 czerwca -zostaje mianowany przełożonym placówki salezjańskiej w Przemyślu.12 lipiec - przerywa uczęszczanie na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Był zapisany w poczet studentów w latach 1905/6 oraz 1906/7. Zaliczył 4 semestry.

190917 czerwca - zostaje dyrektorem zakładu salezjańskiego w Wiedniu.2 października - przerywa uczęszczanie na wykłady na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu we Lwowie. Łącznie zaliczył w roku akademickim 1908/9 2 semestry.

19161 listopada - zostaje powołany na radcę inspektorialnego prowincji austriacko-węgierskiej.

19191 grudnia - zostaje mianowany przez przełożonego generalnego Pawła Alberę inspektorem prowincji austriacko-węgierskiej.

192126 lutego - otrzymuje przepustkę upoważniającą do wjazdu na teren Górnego Śląska na głosowanie plebiscytowe.

1922kwiecień - bierze udział w XII Kapitule Generalnej.7 listopada - papież Pius XI mianuje go administratorem apostolskim Górnego Śląska.17 grudnia - ingres do prokatedry pw. Św. Piotra i Pawła w Katowicach.17 grudnia - wydaje pierwszy list pasterski do wiernych administracji apostolskiej: Zaślubiny ze Śląskiem.

192324-26 czerwca - po raz pierwszy bierze udział w konferencji episkopatu na Jasnej Górze w Częstochowie.8-10 września - inauguruje II Zjazd katolicki w Królewskiej Hucie.wrzesień - powołuje do życia tygodnik katolicki "Gość Niedzielny", mianuje pierwszym redaktorem ks. Teodora Kubinę.

192418 stycznia - wydaje list pasterski: O Ojcu Świętym.1 marzec - publikuje list pasterski: O życie katolickie na Śląsku.15 maj - prowadził pieszą pielgrzymkę z Katowic do Częstochowy.sierpień - powołał Diecezjalny Sekretariat dla spraw dobroczynności.3-8 września - inauguruje i przewodniczy obradom na III Zjeździe Katolickim w Katowicach przy udziale kard. E. Dalbora i innych biskupów z Polski.

192515 sierpnia - przeprowadza koronację Matki Bożej w Piekarach Śląskich. Koronatorem był nuncjusz apostolski abp Wawrzyniec Lauri.14 grudnia  -otrzymuje nominację na pierwszego biskupa diecezji katowickiej.

19263 stycznia - konsekracja bpa Hlonda w prokatedrze katowickiej. Konsekratorami byli: kard. Aleksander Kakowski, bp Stanisław Łukomski i Anatol Nowak.22 stycznia - ustanawia kapitułę katedralną na mocy bulli Piusa XI "Divina disponente clementia". Prepozytem został mianowany ks. Prał. Jan Kapica.2 lutego - współkonsekruje wraz z abp Adamem Sapiehą na Jasnej Górze, ks. bpa T. Kubinę, ordynariusza diecezji częstochowskiej.16-18 luty - uczestniczy w pogrzebie Kard. Edmunda Dalbora Prymasa Polski w Gnieźnie i Poznaniu.24 czerwca - papież Pius XI prekonizuje bpa A. Hlonda na arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego oraz Prymasa Polski.2 października - obejmuje per procuratorem w osobie ks. Prał. Stanisława Janasika, rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Poznaniu obie archidiecezje.10 października - odbywa ingres do katedry gnieźnieńskiej.17 października - udziela święceń kapłańskich w bazylice gnieźnieńskiej ks. Nawrotowi i ks. W. Gronkowskiemu.17 października - w godzinach popołudniowych odbywa ingres do katedry poznańskiej.24 października - konsekruje w bazylice gnieźnieńskiej ks. Bpa Arkadiusza Lisieckiego ordynariusza diecezji śląskiej w asyście ks. bpa Antoniego Laubitza i ks. bpa Stanisława Okoniewskiego.6 listopada - otwiera VI Zjazd Katolików w Poznaniu i wygłasza programowe przemówienie: Kryzys duszy polskiej.

1927
13 czerwca - eryguje Katolicką Szkołę Społeczną w Poznaniu.20 czerwca - otrzymuje godność kardynała. Piuskę kardynalską otrzymuje trzy dni później w pałacu Prymasowskim w Poznaniu z rąk hr. Canale Massuci di Verolengo, kapitana gwardii papieskiej.29 czerwca - z rąk Prezydenta RP prof. Ignacego Mościckiego otrzymuje biret na zamku Królewskim w Warszawie.2 lipca - bierze udział w koronacji obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej w Wilnie, dokonanej przez kard. A. Kakowskiego w obecności Prezydenta RP i marszałka Józefa Piłsudskiego.28 września - inauguruje Międzynarodowy Akademicki Kongres Misyjny w Poznaniu.14 listopada - otwiera w seminarium duchownym w Poznaniu kurs duszpasterski zorganizowany przez Związek kapłanów Unitas.22 grudnia - z rąk pap. Piusa XI otrzymuje w kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie kapelusz kardynalski.

192815 stycznia - obejmuje kościół tytularny Matki Bożej Pokoju w Rzymie.15-18 czerwca - bierze udział w Kongresie Eucharystycznym we Lwowie.24 czerwca - koronuje w obecności nuncjusza apostolskiego abp Franciszka Marmaggiego cudowny obraz Matki Bożej w Gostyniu.26 czerwca - przewodniczy IV Konferencji Episkopatu Polski, po raz pierwszy jako Prymas Polski. Uczestniczył także kard. Franciszek Marmaggi.29 czerwca - 1 lipca - bierze udział w Kongresie Eucharystycznym w Łodzi.

19294 lipca - bierze udział w uroczystościach jubileuszowych ku czci św. Wacława w Pradze.17 lipca - 9 sierpnia - bierze udział w uroczystościach jubileuszowych w Sztokholmie ku czci św. Ansgara, patrona Szwecji oraz odwiedza skupiska polskich emigrantów.5 września - otwiera Ogólnopolski Zjazd Katolickich Związków Polek w Poznaniu. Omawia na nim relacje Akcji Katolickiej i Episkopatu do tych stowarzyszeń.8 września - otwiera X Zjazd Katolicki w Poznaniu przemówieniem: O położeniu i zadaniach Kościoła w Polsce.10 września - inauguruje Kongres Muzyki Kościelnej w Poznaniu.12 września - bierze udział w zebraniu organizacyjnym Stowarzyszenia Opieki Polskiej nad Rodakami na Obczyźnie.20 września - przyjmuje w pałacu prymasowskim w Poznaniu delegata apostolskiego w Bułgarii ks. Abpa Anioła J. Roncalli (później pap. Jana XXIII).

19307-11 maja - bierze udział w Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Kartaginie.1 czerwca - odprawia Mszę św. Pontyfikalną w farze poznańskiej za beatyfikację bł. Jana Bosko. Bierze udział w uroczystej akademii w auli Uniwersytetu Poznańskiego26 czerwiec - inauguruje Krajowy Kongres Eucharystyczny w Poznaniu w obecności legata papieskiego nuncjusza apostolskiego abp Franciszka Marmaggi. Kongres zakończył się 29 czerwca procesja teoforyczną i nabożeństwem pontyfikalnym na Stadionie sportowym. Kazanie wygłosił bp Leon Wetmański.14-25 sierpnia - bierze udział w uroczystościach ku czci św. Emeryka w Budapeszcie i poświęca kościół polski pw. Najświętszej MP Wspomożycielki w dzielnicy Kobanya.12 października - poświęca kościół polski w Londynie w obecności kard. Bournea.24 listopada - powołuje do życia Instytut Naczelny Akcji Katolickiej w Poznaniu i Archidiecezjalny Instytut Akcji Katolickiej.

193111-12 kwietnia - bierze udział w Kongresie Akademickich Sodalicji Mariańskich w Krakowie z okazji 1500-lecia Soboru Efeskiego.26 maja - pap. Pius XI mianuje Kard. A. Hlonda protektorem polskiej emigracji na cały świat.2 lipca - koronuje cudowny obraz Matki Bożej w Borku.

1932Środa Popielcowa - wydaje list pasterski: O zadaniach katolicyzmu wobec walki z Bogiem.23 kwiecień - wydaje list pasterski: O chrześcijańskie zasady życia państwowego.22-26 czerwca - bierze udział w Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Dublinie.22 sierpnia - udziela błogosławieństwa prymasowskiego o. Ignacemu Posadzemu, wyruszającemu wraz z kilkoma kandydatami do Potulic. Początek istnienia założonego przez siebie zgromadzenia zakonnego Towarzystwo Chrystusowe dla Wychodźców w Potulicach.8 września - wydaje dekret erygujący zgromadzenie zakonne na prawach diecezjalnych Towarzystwo Chrystusowe dla Wychodźców w Potulicach.24 września - wydaje odezwę: W sprawie bezrobotnych.30 października - poświęca Pomnik Wdzięczności ku czci Serca Jezusowego w Poznaniu.

19333 stycznia - inauguruje akademię ku czci Świętej Rodziny w Poznaniu.1 marca - wydaje list pasterski: O życiu parafialnym.19 marca - konsekruje w Królewskiej Hucie ks. bpa Józefa Gawlinę, biskupa polowego. Współkonsekratorami byli: ks. bp Stanisław Adamski i Władysław Tymieniecki.20 kwietnia - odbywa audiencję z Ojcem świętym Piusem XI.21 kwietnia - konsekruje w Rzymie w Bazylice Najświętszego Serca Jezusowego ks. bpa Józefa Cognatę, salezjanina.24 czerwca - podczas Zjazdu Katolickiego w Wągrowcu odsłania pomnik ku czci ks. Jakuba Wujka.2 lipca - uczestniczył w modlitwach w intencji beatyfikacji królowej Jadwigi, na uroczystej akademii mówił o znaczeniu Jadwigi dla dzisiejszych czasów.25 lipca - udał się do Mołodowa by przeprowadzić rekolekcje dla ziemiaństwa.12-16 sierpnia - bierze udział w uroczystościach w Nitrze na Słowacji z okazji 1100-lecia chrześcijaństwa.10-13 września - przewodniczy pielgrzymce około 600 osobowej z Katowic do Wiednia oraz bierze udział w uroczystościach wiedeńskich z okazji 250 rocznicy odsieczy Wiednia.12 września - Odprawia uroczystą Mszę św. na Kahlenbergu. Kazanie wygłosił bp. Stanisław Okoniewski.30 listopada - powołuje do życia Radę Społeczną przy Prymasie Polski w Poznaniu.23 grudnia - po raz pierwszy wygłasza przez radio przemówienie wigilijne dla kraju i emigrantów.

193421 lutego - wydaje wspólny list Episkopatu Polski: O ducha chrześcijańskiego w Polsce.1-3 kwietnia - bierze udział w kanonizacji św. Jana Bosko w Rzymie.26 maj - 10 czerwiec - składa wizytę biskupom francuskim oraz odwiedza polskie ośrodki emigracyjne we Francji.3 lipca - uczestniczy w obradach Rady Naczelnej Zjednoczenia Katolickiej Młodzieży Polskiej.8 sierpnia - bierze udział w II Zjeździe Polaków z zagranicy w Warszawie i wita uczestników w gmachu Sejmu Polskiego.28 sierpnia - inauguruje Międzynarodowy Kongres Tomistyczny w Poznaniu.20 września - udaje się na Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny do Buenos Aires.8-17 października - uczestniczy w Kongresie, przewodniczy sekcji polskiej oraz odwiedza polskie ośrodki emigracyjne w Argentynie.22 października - wygłasza przemówienie w kościele św. Józefa w Rio de Janerio. Otrzymuje order "Krzyża Południa".23 października - wraz z bpem Karolem Radońskim uczestniczy w spotkaniu pod pomnikiem Serca Jezusowego na górze Corcovado.19 listopada - koronuje cudowny obraz Matki Bożej Pokoju w kościele tytularnym w Rzymie.

193512 marca - wydaje list pasterski: Z życia Kościoła Chrystusowego.27 czerwca - wygłasza przemówienie do katolików czeskich w Pradze podczas Zjazdu Katolickiego.29-30 czerwca - otwiera jako legat Ojca Świętego Piusa XI Krajowy Kongres Eucharystyczny w Lublanie i wygłasza przemówienie.8 lipca - odsłania w kaplicy Serca Jezusowego w katedrze poznańskiej pomnik ku pamięci abpa Floriana Stablewskiego, który został wykonany przez artystę W. Marcinkowskiego.2-6 września - uczestniczy i przemawia podczas I Studium Katolickim w Poznaniu poświęconym rodzinie.10 października - wydaje list pasterski: O kościelnych sprawach majątkowych.

193613 lutego - wygłasza przemówienie radiowe w sprawie bezrobotnych.29 lutego - wydaje list pasterski: O katolickie zasady moralne.17 marzec - otwiera Zjazd Asystentów Kościelnych Akcji Katolickiej w Poznaniu.5 maja - uczestniczy w uroczystościach ku czci św. Stanisława z okazji 900-lecia urodzin w Szczepanowie.5 maja - wydaje pismo okolicznościowe: Walka duchów.24 maja - bierze udział w pielgrzymce studentów na Jasną Gorę i przyjmuje od nich ślubowanie wierności wierze.30 maja - 7 czerwca - na zaproszenie kard. Verdier uczestniczy w jubileuszu 50-lecia związku francuskiej młodzieży katolickiej i 100-lecia istnienia Polskiej Misji Katolickiej w Paryżu.7 czerwca - bierze udział i przemawia podczas uroczystej akademii z okazji 100-lecia Polskiej Misji Katolickiej we Francji.24-26 sierpnia - uczestniczy w obradach I Polskiego Synodu Plenarnego na Jasnej Górze, który się odbył pod przewodnictwem legata papieskiego kard. Franciszka Marmaggiego.1 września - inauguruje II Studium Katolickie w Wilnie poświęcone wychowaniu młodzieży.12 września - uczestniczy oraz wygłasza przemówienie podczas Zjazdu Katolickiego w Malines.26 września - przewodniczy pielgrzymce Związku Kobiet katolickich na Jasnej Górze i przyjmuje ślubowanie wierności wierze.17 października - poświęca kamień węgielny pod budowę Seminarium zagranicznego w Poznaniu.24 października - uczestniczy w uroczystej akademii ku czci Chrystusa Króla i 10-lecia rządów prymasowskich.4 listopada - przemawia na posiedzeniu Komitetu Pomocy Bezrobotnym w ratuszu poznańskim.10 listopada - uczestniczy w uroczystym wręczeniu buławy marszałkowskiej gen. Rydz-Śmigłemu na placu zamkowym w Warszawie.

19372 marca - otwiera II Zjazd Księży Asystentów Akcji Katolickiej w Poznaniu.15 kwietnia - uczestniczy w uroczystościach z okazji złotego jubileuszu profesji zakonnej M. Urszuli Ledóchowskiej w Pniewach.29 maja - uczestniczy w złotym jubileuszu kapłaństwa abp Józefa Teodorowicza we Lwowie i bierze udział w koronacji obrazu MB w Stanisławowie.1 czerwiec - przewodniczy pielgrzymce ziemiaństwa z całego kraju. Uczestniczyło ok. 4000 osób, w tym przedstawiciele wielkich rodów książęcych i magnackich.25 czerwiec - jako legat papieski inauguruje Międzynarodowy Kongres Chrystusa Króla w Poznaniu w obecności 3 kardynałów i kilkudziesięciu biskupów krajowych i zagranicznych.26 czerwca - eryguje wieczystą kaplicę Najświętszego Sakramentu w farze poznańskiej.29 czerwca - zamyka Międzynarodowy Kongres Chrystusa Króla w Poznaniu.11 września - przemawia na Międzynarodowym Kongresie Antyalkoholowym w Warszawie.18 września - uczestniczy w Zjeździe Związku Katolickiego Mężów na Jasnej Górze.

193812 stycznia - bierze udział i wygłasza przemówienie podczas II Kongresie Związku Misyjnego Duchowieństwa w Poznaniu, odprawia Mszę św. w Złotej Kaplicy w katedrze poznańskiej.12 lutego - wydaje odezwę w związku z kanonizacją św. Andrzeja Boboli.21 marca - uczestniczy w uroczystościach z okazji złotego jubileuszu kapłaństwa bpa Antoniego Laubitza w Gnieźnie.1 maja - w uroczystość odpustową ku czci św. Wojciecha w Gnieźnie dokonuje odsłonięcia pomnika kard. Edmunda Dalbora14 maja - inauguruje IV Zjazd Delegatów Katolickiego Związku Robotników w Poznaniu.22-29 maja - uczestniczy w Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Budapeszcie. Wygłasza przemówienie w języku węgierskim.29 sierpnia - uczestniczy z pielgrzymką rolników wielkopolskich w Mszy św. na Jasnej Górze. Przyjmuje od nich ślubowanie.5 września - inauguruje IV Studium Katolickie w Katowicach poświęcone posłannictwu katolicyzmu polskiego.8 listopada - eryguje Instytut Wyższej Kultury Religijnej w Poznaniu.25 listopada - uczestniczy w Zlocie Katolickiej Młodzieży Męskiej na Jasnej Górze. Przyjmuje od uczestników ślubowanie.

193911 lutego - uczestniczy i przemawia podczas uroczystej żałobnej na akademii po śmierci pap. Piusa XI.marzec - bierze udział w konklawe oraz w koronacji pap. Piusa XII w bazylice św. Piotra w Rzymie.11 marca - przemawia przez Radio Watykańskie w przeddzień uroczystej koronacji pap. Piusa XII.27 kwietnia - spotkanie z Wojciechem Korfantym, który wrócił z przymusowej emigracji we Francji.28 maja - uczestniczy w Jubileuszowym Zlocie Młodych Polek w Poznaniu.9 lipca - koronuje statuę Matki Bożej Jazłowieckiej w Jazłowcu. W uroczystości uczestniczyło 6 biskupów, przedstawiciele władz cywilnych, 14 pułk ułanów jazłowieckich i ok. 40 tyś pątników.28 lipca - otwiera jako legat papieski Międzynarodowy Kongres Chrystusa Króla w Lublanie.30 lipca - celebruje uroczystą Msze św. Pontyfikalną na zakończenie Międzynarodowego Kongresu Chrystusa Króla. Wygłasza przemówienie w pięciu językach.1-20 sierpnia - przeprowadza kurację w Bagnoles we Francji.22 sierpnia - w obliczu zbliżającej się wojny wraca do Poznania. Udziela wywiadu dziennikowi Le Soir.31 sierpnia - bierze udział w posiedzeniu komisji prawnej episkopatu w Warszawie.1 września - wybuch II wojny światowej. Kardynał jest w Poznaniu.4 września - wyjeżdża o godz. 1.30 w nocy na wcześniej zwołane nabożeństwo w intencji Ojczyzny do Warszawy, które miało być odprawione przy udziale episkopatu i najwyższych dostojników państwowych. Po nim nie może już powrócić do Poznania.14 września - wyjeżdża z misją do Rzymu. Opuszcza kraj.14-15 września - znajduje się w Bukareszcie. Wyjeżdża do Rzymu przez Jugosławię, Triest.19 września - przyjeżdża do Rzymu, witany przez przedstawiciela Stolicy Apostolskiej, przełożonych generalnych: jezuitów i salezjanów, ambasadorów i Polonię we Włoszech.21 września - uczestniczy w audiencji u Ojca Świętego Piusa XII.28 września - wygłasza przemówienie przez Radio Watykańskie do narodu polskiego: Nie zginęłaś Polsko.30 września - bierze udział w audiencji dla Polaków w Castel Gandolfo i jest na drugiej prywatnej audiencji u Piusa XII.4 listopada - wygłasza przez Radio Watykańskie przemówienie poświęcone polskim Zaduszkom.21 listopada - publikuje artykuł pt. Klęska Polski a Kościół.24 grudnia - wygłasza na falach Radia Watykańskiego wigilijne przemówienie do Polaków w kraju i wychodźców rozsianych po świecie.

19406 stycznia - anonimowo publikuje relację o prześladowaniu Kościoła katolickiego w archidiecezjach gnieźnieńskiej i poznańskiej. Druk ukazuje się w języku włoskim, francuskim, angielskim i hiszpańskim.17 kwietnia - wręcza Ojcu Świętemu Piusowi XII relację o położeniu Kościoła katolickiego w Polsce.7 czerwca - odbywa pożegnalną audiencję u pap. Piusa XII.9 czerwca - wyjeżdża do Lourdes na zaproszenie bpa Jerzego Choquet gdzie mieszka aż do chwili przeniesienia się do Hautecombe.

19419 kwietnia - celebruje uroczystą Mszę św. na zakończenie rekolekcji w Bazylice MB w Lourdes.

1942maj - publikuje i wydaje list: Problem religijny jutrzejszego świata.14 maja - odprawia uroczystą Mszę św. w Bazylice MB w Lourdes z okazji 25-lecia sakry biskupiej pap. Piusa XII oraz uczestniczy w akademii w hotelu Sanit Louis.grudzień - publikuje i wydaje list: Gdy przyjdzie pełnia czasów.

19436 czerwca - przenosi się do Sabaudi do opactwa benedyktyńskiego w Hautecombe. Publikuje relację o prześladowaniu Kościoła katolickiego w Polsce pt. Defi w zeszytach Cahiers du Temoignage Chretien XIII-XIV.

19443 lutego - aresztowanie przez tajną policję niemiecką i przewiezienie go wraz z ks. Bolesławem Filipiakiem do Paryża.4 lutego - zostaje przywieziony do aresztu Gestapo w Paryżu, gdzie jpróbowano nakłonić go do współpracy i wydania oświadczenia wzywającego naród by wystąpił przeciw ZSSR.5 kwietnia - zostaje przewieziony do miejsca internowania w Bar-le-Duc.30 sierpnia - przewiezienie do innego miejsca internowania w głąb Niemiec do Wiedenbruck.

19451 kwietnia - uwolnienie przez armię amerykańską.8 kwietnia - wyjeżdża do Paryża.24 kwietnia - wyjeżdża z Paryża przez Neapol do Rzymu.7 lipca - wydaje deklarację, że "powraca do kraju by goić rany, które Kościołowi zadała wojna"; wydaje deklarację do Polaków za granicą.8 lipca - otrzymuje w Sekretariacie Stanu specjalne upoważnienia do odnowienia życia religijnego w Polsce.10 lipca - wyjeżdża do Polski przez Florencję, Insbruck, Monachium, Pragę, Kłodzko, Wrocław.20 lipca - przyjeżdża do Poznania po 5 latach nieobecności. Zamieszkuje na plebani parafii Matki Bożej na Łazarzu. W dwa dni później odprawia Mszę św. pontyfikalną i wygłasza kazanie dla wiernych.Sierpień - wizytuje ośrodki duszpasterskie i przeprowadza konsultacje o sposobie rozwiązania problemów kościelnych. Otrzymuje akty rezygnacji ordynariuszy diecezji niemieckich na wschód od Odry co pozwala zorganizować administrację apostolską na Ziemiach Zachodnich.15 sierpnia - wręcza dekrety nominacyjne na administratorów apostolskich pięciu prałatom. Ks. Karol Milik - Wrocław, ks. Edmund Nowicki - Gorzów, ks. Bolesław Kominek - Opole, ks. Teodor Bensch - Warmia i Mazury, ks. Andrzej Wronka - Gdańsk.20-21 października - pobyt w parafii w Szamotułach. Udziela sakramentu bierzmowania 850 osobom.28 października - uczestniczy w Uroczystości ku czci Chrystusa Króla. Na palcu Wolności w Poznaniu wygłasza programowe przemówienie: Kościół katolicki w Polsce wobec zagadnień chwili. Polska na przełomie dziejów.31 października -1 listopada - wizytuje parafię w Lesznie. Udziela sakramentu bierzmowania 4 grupom wiernych w łącznej liczbie 2135.2 listopada - przyjmuje z wizytą p. Michała Zylberberga profesora gimnazium i rabina z Warszawy.3-4 listopada - wizytacja w parafii w Krotoszynie. Udzielił 3000 wiernych sakramentu bierzmowania.6 listopada - przyjmuje z wizytą p. Jerzego Braun z Krakowa.22 listopada - przyjmuje z wizytą p. Strauber - prezes Komitetu Żydowskiego w Poznaniu.25 listopada - przywraca do kultu prymasowską bazylikę gnieźnieńską i wygłasza homilię: Wymowa dziejów. Udziela święceń diakonatu 32 alumnom.5 grudnia - zwołuje na Jasną Górę i przewodniczy obradom wyższych przełożonych zakonów męskich.

194613 stycznia - wydaje list: O zagadnienie rodziny chrześcijańskiej.24 stycznia - przewodniczy obradom w Krakowie wyższych przełożonych zakonów żeńskich.4 marca - zostaje metropolitą warszawskim, zatrzymuje stolicę prymasowską.12 maja - konsekruje na Jasnej Górze ks. bpa Stefana Wyszyńskiego, współkonsekratorami byli: ks. bp Karol Radoński i ks. bp S. Czajka z Częstochowy.18-19 maja - uczestniczy w uroczystościach 150 lecia koronacji cudownego obrazu św. Józefa w Kaliszu.30 maja - dokonuje ingresu do prokatedry warszawskiej.29 czerwca - konsekruje biskupów pomocniczych w prokatedrze warszawskiej ks. Zygmunta Choromańskiego i ks. Wacława Majewskiego.21 lipca - poświęca kościół pw. Św. Doroty, Stanisława i Wacława we Wrocławiu jako prokatedrę w obecności ośmiu biskupów.8 września - dokonuje aktu poświęcenia narodu polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi na Jasnej Górze w obecności całego episkopatu i miliona wiernych.24 grudnia - wygłasza przez radio watykańskie tradycyjne przemówienie wigilijne skierowane do katolików w Polsce i za granicą.

19473 stycznia - przemawia na zebraniu Związku Księży Muzyków w Warszawie. Porusza sprawy związane z podniesieniem śpiewu i muzyki kościelnej.10 marca - wydaje historyczny list pasterski Na 950-lecie śmierci męczeńskiej św. Wojciecha.26-27 kwietnia - bierze udział wraz z całym episkopatem na uroczystościach jubileuszowych ku czci św. Wojciecha w Gnieźnie.czerwiec - gości w Polsce Kard. Bernarda Griffina, prymasa Anglii i zwiedza wraz z nim ośrodki życia kościelnego, zwłaszcza na Ziemiach Zachodnich.16 czerwca - wraz z Kard. Bernard Griffinem uczestniczy w pielgrzymce na Jasnej Górze.24 czerwca - powołuje do życia Radę Prymasowską dla Odbudowy Kościołów Warszawy i wydaje odezwę w tej sprawie oraz poświęca i kładzie kamień węgielny pod bazylikę archikatedralną pw. Św. Jana w Warszawie.26 października - poświęca Wyższe Seminarium Duchowne w Gorzowie.

194821 marca - bierze udział w przeniesieniu Cudownego Krzyża z prokatedry do kaplicy Boryczków w gruzach archikatedry warszawskiej.24 maja - wydaje orędzie: Do ludności Ziem Odzyskanych, jako uspokojenie nastrojów wśród ludności po liście Ojca świętego Piusa XII do episkopatu niemieckiego.1-2 lipca - na zaproszenie bpa Stefana Wyszyńskiego uczestniczy w obradach Kongresu Kółek Różańcowych w Krasnobrodzie.23 września - poświęca z okazji Konferencji Plenarnej Episkopatu we Wrocławiu statuę Matki Bożej oraz publikuje list pasterski: O chrześcijańskim wychowaniu młodzieży.10 października - przenosi relikwię bł. Ładysława z Gieleniowa, patrona Warszawy do kościoła akademickiego i z tej okazji wygłasza płomienne przemówienie do młodzieży akademickiej.13 października - ujawnia się choroba. W dniu następnym poddał się operacji wyrostka robaczkowego.21 października - przyjmuje sakrament chorych i Wiatyk z rąk ks. bpa Zygmunta Choromańskiego w obecności biskupów sufraganów i kapituły. Przekazuje swoją ostatnią wolę.22 października - umiera w szpitalu Sióstr Elżbietanek.26 października - pogrzeb. Uroczystościom przewodniczy JE Kard. Adam Sapieha. W pogrzebie biorą udział wszyscy biskupi. Zwłoki zmarłego Prymasa zostały złożone w kaplicy Najświętszego Sakramentu w gruzach katedry warszawskiej.

e-mail: polacywwalencji@gmail.com

www.polacywwalencji.blogspot.com

facebook: https://www.facebook.com/wspolnota.polacywwalencji